این سند تاریخی با ارزش به طول 23 و عرض 11 سانتی متر در سال 1879 میلادی توسط باستان شناسان انگلیسی در حفاری از ویرانه های بابل کشف شد و هم اکنون در موزه انگلیس نگهداری می شود.

در بخش هایی از این استوانه 40 سطری به خط میخی بابلی نوشته شده است :

«منم کوروش ، پادشاه جهان ، شاه شاهان ، پادشاه مقتدر بابل ، پادشاه سرزمین های سومر و اَکِد ، پادشاه چهار اقلیم جهان ، پسر کمبوجیه شاه بزرگ انشان ، نوه کوروش شاه بزرگ انشان ، وقتی من به آرامی وارد بابل شده در میان هلهله و شادی مردم بر تخت سلطنت نشستم . سپاه بی شمار من در کمال آرامش و نظم به سوی قلب بابل حرکت کرد. من نگذاشتم هیچکس در این سرزمین دست به ارعاب و تجاوز بزند. من در بابل و دیگر شهرها نظم و امنیت را برقرار کردم ... من برده داری را برانداختم ... من تمام خانه ها را از نو ساختم و به بدبختی ها پایان دادم و از آن پس مردم به آزادی رسیدند ... پادشاهانی که در تمام کشورهای جهان زندگی می کردند ، همگی باج های خود را درآوردند و در بابل پای من را بوسیدند ... من شهرهای مقدس آن سوی دجله را که معبدهایشان ویران شده بود دوباره ساختم ... خدای بزرگ بابل (مردوک) از درستکاری من خشنود شد و ما همگی او را ستودیم ....»

بی گمان و به باور همه مورخان و اندیشمندان ، کوروش کبیر یکی از برجسته ترین شخصیت های تاریخ ایران وجهان است. حقوقدانان عالم او را بنیانگذار حقوق بشر می دانند. کوروش هیچگاه گرفتار عیاشی و تن پروری نشد . او در میدان جنگ و در خط مقدم ، دوشادوش سربازان می جنگید . او به دلیل تخلاق و رفتار نجیبانه ای که داشت در بیشتر لشکرکشی ها با استقبال مردم مغلوب روبه رو می شد. کوروش مروت و انسانیت را در حدکمال دارا بود. او در جنگها به ملت مغلوب ستم نمی کرد و به آنها اجازه می داد که بر دین خود بمانند و حتی معابد آنها را آباد می کرد.